FoV – “اِف او وی”[1] – میدان دید :
میدان دید. به عبارت ساده، به آن‌چه یک دوربین می‌تواند ببیند اشاره دارد. با‌این‌حال، عوامل زیادی در نحوه محاسبه یک “اِف او وی” وجود دارد، و تأثیر لنزها و انواع حس‌گرها نحوه اندازه‌گیری و مقایسه یک “اِف او وی” را پیچیده‌تر می‌کند. لطفاً برای اطلاعات بیشتر به راهنمای میدان دید[2] ما مراجعه کنید. توجه داشته باشید که “اِف او وی” اغلب به صورت مترادف با زاویه دید (“اِی او وی”[3]) استفاده می‌شود، اما “اِی او وی” زاویه است، در‌حالی‌که “اِف او وی” عرض است.
میدان دید (Field of View یا FoV) به میزان دنیای قابل مشاهده است که توسط دوربین، دوربین‌های دوچشمی یا هر دستگاه نوری دیگر قابل ضبط است، اشاره دارد. این مقدار زاویه‌ای است که صحنه قابل مشاهده از طریق لنز است. معمولاً زاویه دید با درجه‌ها اندازه‌گیری می‌شود و عرض و ارتفاع تصویر ثبت شده یا منطقه قابل مشاهده از طریق ابزار نوری را تعیین می‌کند.
میدان دید گسترده‌تر برابر با دیدگاهی گسترده‌تر است که اجازه می‌دهد بیشتر از محیط اطراف را مشاهده کنید. در مقابل، زاویه دید باریک‌تر دیدی نزدیک‌تر و بزرگنمایی شده از بخشی خاص از صحنه را فراهم می‌کند. زاویه دید تحت تأثیر فاصله کانونی لنز، اندازه سنسور و طراحی نوری دستگاه قرار می‌گیرد.
در زمینه تصویربرداری دیجیتال و واقعیت مجازی، زاویه دید به میزان فیلد بینایی قابل مشاهده توسط بیننده اشاره دارد. این مقدار تجربه غوطه‌وری و احساس حضور در محیط‌های مجازی را تعیین می‌کند. زاویه دید بزرگتر در سیستم‌های واقعیت مجازی، با ارائه دیدی گسترده‌تر و بیشتر، احساس غوطه‌وری را تقویت می‌کند.
میدان دید در حوزه‌های مختلفی نظیر عکاسی، فیلم‌برداری، نظارت، بازی‌های رایانه‌ای و واقعیت مجازی اهمیت زیادی دارد، زیرا به طور مستقیم ترکیب، قاب‌بندی و تجربه بصری کلی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. برنامه‌های مختلف ممکن است با توجه به هدف مورد نظر و سطح دقت مورد نیاز، محدوده‌های خاصی از زاویه دید را نیاز داشته باشند.
میدان دید (FoV) در زمینه سیستم‌های تلویزیونی دوربین بسته به محدوده یا ناحیه‌ای اشاره دارد که توسط دوربین‌های نظارتِ‌تصویری قابل ضبط و نظارت است. این مقدار نشان دهنده حداکثر محدوده صحنه است که توسط دوربین قابل مشاهده و ضبط می‌شود.
میدان دید در نظارتِ‌تصویری توسط چندین عامل تعیین می‌شود، از جمله فاصله کانونی لنز دوربین، اندازه سنسور و فاصله بین دوربین و ناحیه نظارتی. زمینه دید گسترده‌تر، محدوده‌ای بزرگتر را پوشش می‌دهد و دیدگاه گسترده‌تری از صحنه را فراهم می‌کند. این در شرایطی که نظارت بر یک فضای گسترده مانند پارکینگ‌ها، اتاق‌های بزرگ یا فضاهای خارجی مهم است، مفید است.
به طرف مقابل، میدان دید باریک‌تر، دیدگاهی متمرکز و بزرگنمایی شده از یک ناحیه خاص را فراهم می‌کند. این در مواقعی که نیاز به نظارت دقیق بر یک هدف یا شیء خاص مانند نقطه ورود یا ناحیه‌ای از جمله داخل یک فضای بزرگ استفاده می‌شود.
زمینه دید دوربین‌های نظارتِ‌تصویری معمولاً با درجه دید زاویه‌ای مشخص می‌شود که به درجه اندازه‌گیری می‌شود. زاویه دید عرض صحنه ضبط شده را تعیین می‌کند. زاویه دید بزرگتر متناظر با میدان دید گسترده‌تر است، در حالی که زاویه دید کوچکتر منجر به میدان دید باریک‌تر می‌شود.
مهم است به این نکته اشاره کنیم که میدان دید دوربین‌های نظارتِ‌تصویری با تغییر لنز دوربین یا استفاده از قابلیت‌های چرخش، تیلت و زوم در صورتی که دوربین این قابلیت‌ها را پشتیبانی کند، تنظیم می‌شود. این امکان را فراهم می‌کند تا میدان دید به نیازها و سناریوهای مختلف نظارتی تطبیق داده شود.
